در عین حال سیستم امروزی دفاع ضد موشکی آمریکا که مانعی در روابط دو کشور است، بخاطر "تهدیدات ناشی از ایران" ایجاد می شود. بدین ترتیب می توان گفت پیشرفتی که وزارت خارجه روسیه بدان امید دارد، به حل گره کور سپر ضد موشکی نیز کمک می کند و نیاز به موضعی تنظیم شده در رابطه با تسلیحات استراتژیک ایران است.
اما بدبختی در این است که روسیه و آمریکا در ارزیابی های خود از تهدیداتی که می توانند از سلاح بالستیک ایرانی در آینده ای نه چندان دور ناشی شوند، اختلافی زمین تا آسمان دارند.
پیش از برگزاری اجلاس سران ناتو در بخارست، "جرج بوش" رئیس جمهور آمریکا باری دیگر اعلام کرد که تسریع ایجاد سیستم دفاع ضد موشکی در اروپا ضرورت دارد، زیرا ایران سلاح موشکی بین قاره ای می سازد که نه تنها اروپا و بلکه آمریکا را نیز می تواند تهدید کند.
اما روسیه بطور معمول تهدید موشکی ناشی از ایران را جدی نمی گیرد. وزارت امور خارجه روسیه معتقد است که هیچ تهدید واقعی از سوی ایران وجود ندارد. نظامیان روسی در کل خطر موشک های ایرانی را بر خلاف ابزاری که آمریکا قصد دارد در چارچوب برنامه ایجاد مقر سوم دفاع ضد موشکی خود در اروپای شرقی مستقر کند، غیر واقعی ارزیابی می کنند.
زمانی که صحبت درباره موشک های رهگیر آتی در لهستان و رادار در چک می شود، موضوع ایران نظامیان و مسئولین وزارت خارجه ما را بر می انگیزد.
اگر بتوان آمریکایی ها را متعهد کرد که موشک های خود را تنها پس از آنکه موضعی مشترک در رابطه با تهدید موشکی ناشی از ایران تنظیم شود، مستقر کنند، می توان گفت که روسیه در این مرحله نقش خود را خوب بازی کرده است.
گواه غیر مستقیم کوشش های مصرانه اما بی نتیجه روسیه برای منصرف سازی آمریکایی ها، اظهارات "دانیل وود" و "جون رید" معاونین وزرای خارجه آمریکا در امور سیاسی و کنترل بر تسلیحات در روز 27 مارس است. دیپلمات ها اعلام کردند که دولت بوش همانند سابق آماده نیست که ایده استقرار سیستم دفاع ضد موشکی در لهستان تنها پس از تنظیم مواضع مشترک با روسیه درباره ارزیابی از تهدیدات موشکی ناشی از ایران را بپذیرد.
در این راستا این سوال مطرح می شود که چرا باید از پتانسیل ایران ترسید و یا به آن بی اعتنایی کرد؟ امروز تهران در زمینه سلاح موشکی - هسته ای چه چیزی می تواند پیشنهاد دهد؟
ایران دارای حدود 40 دستگاه پرتاب موشک های تاکتیکی و عملیاتی-تاکتیکی است که موشک های بالستیک شهاب-3 با برد 1800-2000 کیلومتر از همین رده هستند. طبق اطلاعات سازمان های جاسوسی غربی، توان تولیدی ایران اجازه می دهد که سالانه 20 موشک تولید کرد.
روز 20 نوامبر سال گذشته تهران با موفقیت موشک بالستیک "عاشورا" را آزمود که طبق ارزیابی سازمان های جاسوسی اسرائیل و آمریکا برد آن بیش از 2000 کیلومتر است و می تواند کلاهکی قابل جدا شدن حمل کند.
علاوه بر این، روز 4 فوریه سال جاری در ایران موشک "کاوشگر" پرتاب شد که قرار است امسال اولین ماهواره ایرانی "امید" را به مدار ببرد.
این ها واقعیت هستند، البته خود دستگاه حامل بدون بار هسته ای مفید، چیزی نیست. اطلاعات جاسوسی دقیقی نیز که به استناد بر آنها بتوان درباره وجود و یا پدیدار شدن سازه های هسته ای نظامی ایرانی در آینده ای نزدیک صحبت کرد، وجود ندارند.
از سوی دیگر، هیچ کس با این مخالفتی ندارد که ایران سیاست هسته ای فعالی اجرا می کند، هر چند هم که صلح آمیز نامیده شود. از این رو بدون خوشبینی این سخنان "لف فئوکتیستوف" یکی از پایه گذاران بمب اتمی روسی را می توان خواند:
"رسیدن به جایگاه عالی در ساخت سلاح اتمی که کشورهای هسته ای از آن برخوردارند، براحتی ممکن نیست... ساختن بمبی که نسبت به آن هیچ مطالبه ای نباشد، بغیر از یک چیز، این که منفجر شود، با داشتن کتاب های مرجع، دایره المعارف ها و کتاب های درسی پایه اصلاً سخت نیست. حداقل در سطح بمب های اولیه آمریکایی و یا اولین بمب شوروی، زیرا بر اساس کشف های پیش از جنگ و از جمله اصول ساده فیزیکی هستند".
بدین ترتیب، در دیدار لندن متخصصین روسیه و آمریکا در لندن موضوعی دارند که بر سر آن گفتگویی دشوار انجام دهند.